Kamishibai, een traditionele Japanse vertelvorm.
(紙芝居, (kami=papier, shibai=drama) is een vorm van Japans verteltheater. Kamishibai ontstond in Japanse boeddhistische tempels in de 12e eeuw. Monniken gebruikten bij Kamishibai zogeheten emaki (rolposters met een afbeelding) om verhalen te vertellen. Elke tekening geeft een scène weer uit het verhaal. De verteller verschuift de tekeningen en vertelt het verhaal. In Japan was dit (‘fietsend’) verteltheater een geweldig succes van de jaren ’20 tot ’50. Een kamishibai-verteller trok rond met de fiets en achterop was een doos gemonteerd met een klein, uitklapbaar theatertje waarin grote tekeningen (A3 formaat) passen. De doos op het bagagerek was gevuld met lekkernijen. De verteller stopte op de hoek van de straat of op een pleintje en trok de aandacht van het publiek met houten klappers. Met de intrede van de televisie in de jaren ‘50 geraakte kamishibai een beetje in de vergeethoek. De laatste jaren kent deze unieke vorm van verteltheater een heuse revival.
Voor mij betekent dit poëtische mini-theater een ode aan de orale verteltraditie.